Sátántangó

Tarr situeerde de film in een morsig Hongaars dorpje, waar de werknemers van een voormalige collectieve boerderij wonen. De communistische utopie is ingestort, maar geen van de dorpelingen wil weg uit het dorp. Ze beschikken over voldoende geld, maar ze kiezen voor een leeg bestaan in de kroeg, of in het bed van een overspelige vrouw. Dan horen ze dat Irimiás is teruggekeerd in het dorp. Hij was twee jaar tevoren verdwenen en men dacht dat hij dood was. De dorpelingen zijn bang dat hij hun geld zal inpikken, in een poging de gemeenschap in stand te houden.

Het klinkt ongelooflijk: een werkdag lang naar een film kijken zonder je te vervelen. Toch is dat het effect van Béla Tarrs betoverende beelden, die de kijker langzaam meeslepen in de vertelling. Sátántangó is op te vatten als commentaar op de kwetsbaarheid van de menselijke beschaving. Onverwachte, bedreigende ontwikkelingen blijken het dierlijke in de mens omhoog te brengen en doen de onderlinge solidariteit in een besloten gemeenschap snel teniet.

Pauze

Deze film heeft twee pauzes van dertig minuten.