Unruly

Denemarken, 1933. De 17-jarige Maren woont met haar alleenstaande moeder en de rest van het gezin aan een troosteloos binnenplaatsje. Overdag werkt ze in een naaiatelier; 's avonds ziet ze met 'losbandig' gedrag kans te ontsnappen aan haar uitzichtloze bestaan. Maar dan grijpt de kinderbescherming in en wordt ze als moreel verdorven in een heropvoedingsgesticht geplaatst. Marens verhaal is fictie, maar de historische werkelijkheid van deze Keller-instelling op het eilandje Sprogø voor de kust van Denemarken is er niet minder ijzingwekkend om.
 

Eigenlijk maakt het eiland op het eerste gezicht niet eens zo'n lugubere indruk. Als Maren er aankomt schijnt de zon en het pad dat voert naar het vriendelijke ogende pand wordt omzoomd door knaloranje dahlia's. Unruly is een verhaal dat de kijker doet huiveren, juist omdat het de allersimpelste tegenstelling tussen goed en kwaad uit de weg gaat. Eigenlijk is de directrice van de instelling evenzeer het slachtoffer van een aartsconservatieve, patriarchale ideologie als de meisjes over wier levens ze beschikt. In dit systeem zitten álle vrouwen gevangen.

Het is de staat, hier vertegenwoordigd door de arts van de instelling, die bepaalt dat meisjes als Maren en haar kamergenote Sørine hun voortplantingsrecht wordt ontnomen. Vergelijk het lot van de Keller-meisjes met de golf van conservatieve wetgeving die de zuidelijke staten van de VS momenteel teistert, en de film krijgt een wrange actuele betekenis. Maar al kan er onmogelijk sprake zijn van een happy end, Unruly laat ook zien dat je jonge vrouwen, waar en wanneer ook, weliswaar hun rechten kunt afnemen, maar niet hun identiteit.