Vastbesloten om tot het uiterste te gaan zijn geboorteland te beschermen tegen een altijd dreigende invasie begint de jonge Luka – een uitstekende scherpschutter – aan de lange tocht noordwaarts van regio 27 naar Fort Kairos, een buitenpost op de steppe waar de keizerin en haar raad zich voorbereiden op de naderende aanval uit het noorden.
De angst voor een aanval die nooit lijkt te komen van een vijand die misschien niet eens bestaat, is in dit desolate industriële complex veranderd in een soort serene paranoia. De militaire training is verworden tot een reeks bizarre, dierlijke rituelen; de straf voor lichte vergrijpen varieert van het opruimen van uitwerpselen tot dood door dorst. Als er eindelijk enige tekenen lijken te zijn dat het noorden zijn leger mobiliseert, wordt duidelijk dat het dogma inmiddels sterker is dan de waarheid, compassie en gezond verstand.
Geraldine Chaplin schittert als gestoorde generaal en ook de andere acteurs zijn onovertroffen, geholpen door de dreigende zwart-witcinematografie en het toepasselijk enerverende sound design. Met indirecte verwijzingen naar de gemanipuleerde angst in George Orwells 1984 en de hartstochtelijke broederliefde in Jean Genets Un chant d'amour (1950) is Jessica Woodworths versie van Dino Buzatti's veelgeprezen De woestijn van de Tartaren een fictief werk over post-waarheidwaanzin die verontrustend veel op onze eigen tijd lijkt.
