Godland

In de 19de eeuw was IJsland een van de laatste koloniën van het ooit zo machtige Deense rijk. De lutherse Kerk stuurt priester Lucas daar met een missie naartoe: toezicht houden op de bouw van een kerk in een afgelegen parochie. Voor de nieuwsgierige priester met een passie voor fotografie wordt dit een (zelf)ontdekkingsreis omdat de soms brutale, soms knorrige bevolking zich niet wil onderwerpen aan een buitenlandse macht, geen enkele interesse toont in het leren van de Deense taal, en ook hun oude goden trouw blijft, wat Lucas voor de nodige beproevingen stelt.

Godland schijnt geïnspireerd te zijn op een fotoserie van een Deense priester op IJsland in de 19de eeuw, wat ook de vreemde vierkante beeldverhouding van de film verklaart. De film is veel dingen tegelijk: een serene bespiegeling over het geloof en z'n verschillende stelsels, een bijna John Ford-achtig essay over de vreemde manieren waarop beschavingen functioneren en een sobere komedie over gebruiken en zeden.

Hlynur Pálmasons derde speelfilm (na Vinterbrødre uit 2017 en Hvítur, Hvítur Dagur uit 2019) is een feest voor het oog door de heerlijke soberheid, een tikje afstandelijk, maar uiteindelijk innemend en uitnodigend. Godland biedt niets minder dan het avontuur van het ontdekken van een hele wereld.