Als Uw Gat Maar Lacht

Vader eet het liefst kipkluifjes uit een emmer, moeder treurt mokkend om haar vergane schoonheid en roem. Amy, het kind van een rijke patserige zakenman en een operazangeres, krijgt alles wat ze wil, behalve aandacht. Om zich te laten horen maakt ze met een kabukigezelschap een toneelstuk waarin de familie genadeloos wordt gefileerd.

Bovenstaande is de eenvoudige samenvatting van de eerste lange speelfilm van beeldend kunstenaar Dick Verdult (1954), van wie het Van Abbemuseum in 2011 een grote solo organiseerde. Eenvoudig, want wat er in de film gebeurt onttrekt zich grotendeels aan wat ernstige filmmakers ‘lineaire logica’ noemen.

Zelf omschrijft Verdult zijn film als ‘acidrealisme met een muzikale ondertoon’, een oorspronkelijk keihard bedoelde satire op het leven van de filthy rich. Uiteindelijk werd Als Uw Gat Maar Lacht –eerder dit jaar te zien op het IFFR – een zwarte, visueel rijke en barokke komedie waarin liefde voor de verwrongen personages doorklinkt in een montage die Verdult typeert als de ‘triomf van de idiosyncrasie’.

Verdult groeide als kind van een Philips-expatwerknemer deels op in Guatemala , Argentinië en Parijs. Hij is niet alleen oprichter van het Instituut voor Betaalbare Waanzin, maar ook radiomaker, schrijver en filmer (als 20-jarige volgde hij lessen filmkunde en -theorie aan het Centre Universitaire Éxperimental de Vincennes, de plek waar ook Jacques Lacan en Michel Foucault doceerden).

Als Dick El Demasiado geniet Verdult al jarenlang cultstatus in Zuid-Amerika, Japan en Rusland. Hij is een eigenzinnig vernieuwer van het cumbia-genre, de volksliedjes die hij zijn Zuid-Amerikaanse kindermeisjes hoorde zingen. Voor Als Uw Gat Maar Lacht schreef hij zelf de hallucinante soundtrack.